Jest to ostra choroba wirusowa, przebiegająca z objawami zapalenia mózgu i rdzenia, prowadząca nieuchronnie do śmierci.
Choroba przenoszona jest na człowieka wraz ze śliną chorego na wściekliznę zwierzęcia. Wścieklizna szerzy się obecnie wśród zwierząt dzikich, które zakażają nie szczepione psy i
koty oraz zwierzęta gospodarskie na pastwiskach.
Na wściekliznę mogą chorować wszystkie ssaki, ale krążenie tego wirusa w przyrodzie
zapewniają zwierzęta w istocie swej natury zdolne do kąsania. Chore na wściekliznę psy, koty, wilki, lisy, jenoty, borsuki, kuny, tchórze, łasice, wiewiórki i inne gryzonie,
nietoperze - w momencie ugryzienia stają się dla swej ofiary źródłem zakażenia, nasączając zakażoną śliną jej uszkodzone tkanki.
Tak konkretna i precyzyjna droga zakażenia pozwala na przyjęcie bardzo prostych zachowań, aby uniknąć sytuacji, w których można zakazić się wścieklizną. Nie należy prowokować zwierząt domowych zarówno poprzez agresywne jak i zbyt przyjazne zachowanie, nie
należy dotykać, głaskać, dobijać i oskórowywać zwierząt dzikich, nie wykazujących płochliwości wobec człowieka.
W przypadku pokąsania lub oślinienia przez zwierzę chore, przed zachorowaniem chroni
szczepionka przeciw wściekliźnie, podana jak najszybciej po zakażeniu.
Szczepienia ludzi są prowadzone w poradniach utworzonych przy szpitalnych oddziałach chorób zakaźnych, zaś radą, pomocą i informacją służą działy Epidemiologii Stacji
Sanitarno-Epidemiologicznych.
Masowe zapobiegawcze szczepienia psów, kotów i zwierząt dzikich stanowią skuteczną ochronę przed zakażeniem człowieka wścieklizną.
Z tego względu społeczeństwo powinno być żywo zainteresowane, aby otaczające nas zwierzęta byłyszczepione przeciw wściekliźnie.
